Το ετήσιο προσκύνημα στο εκκλησάκι της Αγίας Φωτεινής

Η ημέρα της εορτής της Ένωσής μας είναι η Κυριακή της Αγίας Φωτεινής της Σαμαρείτιδος. Ένας όρκος παλιός μας δένει όλους, να συναντιόμαστε κάθε χρόνο στη μνήμη της. Κι απ’ όλες τις γωνιές της χώρας σπεύδουμε πολλοί να λειτουργηθούμε στο λιτό εκκλησάκι της, ελπίζοντας πως θα δούμε και κάποιους καινούριους συμμαθητές και θα θυμηθούμε κι άλλες ιστορίες από τη ζωή μας στη Σχολή, από έναν κόσμο δικό μας, που τον κουβαλάμε μέσα μας , από ένα μεγάλο και τόσο νοσταλγικό κομμάτι του εαυτού μας.

Ο φιλόξενος ναός της Αγίας Φωτεινής, Νεοβυζαντινού ρυθμού, ιδρύθηκε πέντε χρόνια μετά τον καταστρεπτικό σεισμό του 1928, που ισοπέδωσε την πόλη της Κορίνθου και ήταν δωρεά των ευσεβών χριστιανών Τιμολέοντος Γεωργίου και της συζύγου του Φωτεινής. Το έτος 1933 , επί αρχιερατείας του μεγάλου Επισκόπου Κορινθίας και μετέπειτα αρχιεπισκόπου Αθηνών και Αντιβασιλέως κυρού Δαμασκηνού Παπανδρέου, έγινε ο σχεδιασμός από τον σπουδαίο αρχιτέκτονα και μηχανικό Νικόλαο Κοτσερώνη,. Κατασκευασμένος με αντισεισμική θωράκιση, αποτελεί λαμπρό μνημείο που συνδέει τον αιώνα μας με το παρελθόν.

Μέσα στην Αγία Φωτεινή, χωρίς υπερβολή, εμείς οι απόφοιτοι της Σχολής μεγαλώσαμε. Ήρθαμε σε ηλικία 12 ετών και φύγαμε πτυχιούχοι, ύστερα από επτά και πλέον χρόνια, άνδρες πλέον και έτοιμοι να ριχτούμε στο σκληρό στίβο της ζωής. Μέσα σ’ αυτή την εκκλησούλα ζήσαμε για επτά ολόκληρα χρόνια όρθρους, εσπερινούς, χαιρετισμούς, κατηχητικά, δοξολογίες, αγρυπνίες και τόσες άλλες λατρευτικές ακολουθίες και τελετές. Μεγαλώσαμε μέσα σ’ αυτόν τον ναό και, ώριμοι πια, κάθε φορά που ερχόμαστε εδώ προσκυνητές γυρίζουμε άλλοι πενήντα, άλλοι 60 και άλλοι περισσότερα χρόνια πίσω. Λες και δεν κύλησε ο χρόνος, λες και είναι χθες, προχθές, πριν λίγες μέρες, και ακούγονται ακόμα καθαρά και ευδιάκριτα η καμπάνα της Αγίας Φωτεινής και το κουδούνι της Σχολής, το κουδούνι του μπαρμπα – Αντώνη, του κυρ Αλέκου του Λαμπρινάκου και τόσων άλλων επιμελητών ή θυρωρών… οι μαθητικές φωνές, οι αταξίες, οι ψαλμωδίες και τα τραγούδια και η φωνή του γυμναστή μας Χρ. Ασημακόπουλου…
Εκεί στη Βορειοδυτική γωνιά της Κορίνθου, που τη δέρνει ο αέρας, δίπλα στο Δεσποτικό με τον Γέροντα – μακαριστό σήμερα- Προκόπιο να αγναντεύει απ’ το παράθυρο, να καμαρώνει με τις ώρες, να μας κουνάει το μαντήλι, να μας ευλογεί και να προσεύχεται για μας.
Γι’ αυτό, δίκαια, η Αγία Φωτεινή ονομάστηκε Προστάτιδα της Σχολής και όλων όσοι πέρασαν και λειτουργήθηκαν στο σεμνό εκκλησάκι της.