Οι συναντήσεις στην Αθήνα

Είναι φυσικό, κάθε φορά που τελειώνει μία χρονιά κι αρχίζει την πορεία του ο νέος χρόνος, η ελπίδα του ανθρώπου για κάτι καλύτερο να ανανεώνεται. Ο χρόνος, ως ετήσιος κύκλος, εορτάζεται ποικιλότροπα από όλους τους ανθρώπους, ειδικά κατά την έναρξή του, ως ένα μήνυμα αλλαγής επί τα βελτίω.
Για την Ένωσή μας, η κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας είναι μια πάγια συνήθειά υποδοχής του καινούργιου χρόνου. Γίνεται συνήθως περί τα τέλη Ιανουαρίου, σε κλίμα συγκινησιακά φορτισμένο. Ενδόμυχα όλοι κάνουμε τον πολύ διδακτικό απολογισμό μας κι ευχόμαστε ο νέος χρόνος, το «άδηλον παντί πλην θεώ», κατά τη ρήση του Σωκράτη, να φέρει τα καλύτερα για εμάς, τις οικογένειες, την πατρίδα και τον κόσμο.
Στην ετήσια συνάντηση αυτή, μετά τον εκκλησιασμό και το μνημόσυνο των συμμαθητών και καθηγητών μας που έφυγαν απ’ τη ζωή, γίνεται και η Γενική συνέλευση της Ένωσης. Εκεί βρίσκουν την ευκαιρία να ομιλούν πολλοί και να αναφέρονται σε διαδικαστικά θέματα ή να αναθυμούνται ιστορίες από τη ζωή στη Σχολή. Μετέχουμε όχι μόνο όσοι ζούμε στην πρωτεύουσα. Παρατηρείται σημαντική προσέλευση και από την επαρχία. Υπάρχουν συμμαθητές που ταξιδεύουν τη νύχτα διανύοντας μεγάλες αποστάσεις, για να είναι παρόντες στο μεγάλο προσκλητήριο της Ένωσής μας. Το ίδιο συμβαίνει και στη συνάντηση της Κορίνθου. Όσοι ζουν σε απομεμακρυσμένες επαρχίες, έρχονται από το βράδυ, για να βρεθούν έγκαιρα «εκεί» και να «μυρίσουν» άρωμα Σχολής…
Οι συναντήσεις αυτές γίνονται η αφορμή να επιβεβαιώνουμε τα αισθήματά αγάπης για μας και τη Σχολή μας.
«Οι παλιοί συμμαθητές είναι τα κλειστά συρτάρια μας, τα συρτάρια των παιδικών μας χρόνων… Τ’ ανοίγουμε καμιά φορά σιγά-σιγά, με προσοχή, με τρυφερότητα, μην τυχόν και φτερουγίσει από μέσα και χαθεί εκείνο το χελιδόνι της νιότης μας που η καρδιά του χτυπάει με την καρδιά μας και μας αφηγείται ταξίδια και περιπέτειες» (Χρήστος Κωστελίδης , Μικρές Ιστορίες).
Οι σχολικές μνήμες, ακόμα και οι πολύ σκληρές, μας δημιουργούν, βέβαια, μια συγκινησιακή φόρτιση, μια γλυκιά μελαγχολία, αλλά και μας συνδέουν περισσότερο με δεσμούς αδιάρρηκτους και σταθερούς… Άπειρες φορές ακούς κάποιους να διηγούνται αρνητικά φαινόμενα και περιστατικά με μια μεγαλόθυμη και γλυκιά νοσταλγία. Κανένας θυμός ή αγανάκτηση! Μια ζωή, που ήταν μάλλον πιο καλή απ’ ό,τι φαινόταν τότε…